Toen ik nog studeerde, heel lang geleden :-), had ik al heel veel interesse in keramiek.
In de school waar ik dagonderwijs volgde was ook een afdeling voor keramisten en ik startte er in de avondcursus.
Mijn droom was om gebruiksgoed te maken, mijn eigen servies....maar dat kon niet.. eerst de verplichtte werken en gebruiksgoed stond pas op het programma in het 4 de jaar.
Ik stopte met de avondschool, ik maakte mezelf wijs dat ik stopte omdat ik geen tijd had maar eigenlijk was het omdat ik niet leerde wat ik wilde leren....
en dan zoals bij velen ging het leven verder, trouwen, kinderen, werken....
en elke vakantie passeerden de keramiekwinkeltjes op mijn pad.
Er was die stille droom, diep in mijn hart verborgen...
Toevallig, na jaren 'vergeten' dat deze droom er was, volgde ik een draaicursus, want ik was toe aan wat ontspanning naast mijn drukke job in het onderwijs, en ik ontdekte dat ik dat wel heel erg leuk vond maar ook wel moeilijk.
An, de keramiste bij wie ik cursus volgde, voelde mijn honger naar meer en zette me op weg door mijn honderden vragen te beantwoorden.
Zonder haar, stond ik niet waar ik nu sta. Het was zo fijn elke vraag te kunnen stellen.
En zo begon ik te lezen en thuis te proberen, uren zat ik te kleien en ik merkte dat ik er helemaal van tot rust kwam. Eindelijk ;-)
Ik wilde er alles over weten, de techniek er achter leren kennen.
En ja, ik had een live cursus of academie kunnen volgen.
Maar ik had goede en slechte dagen, fysiek dan, en ik sliep vaak slecht en wilde me daardoor nergens op vastpinnen. Dus zocht ik het zelf allemaal uit.
Elk boek dat ik kon vinden over klei, heb ik gekocht en verslonden en uren tijd heb ik 'verspild' aan goede en slechte filmpjes op Youtube.
Ik ontdekte dat er veel was maar dat er geen structuur in zat, dat het vaak niet goed uitgelegd was, niet goed in beeld gebracht. Na heel veel opzoekwerk en uren kleien aan de keukentafel, vormde ik de voorste kamer van ons huis om tot klei-atelier,
Er viel een hele oude oven (en nog allerlei materiaal en glazuren) uit de lucht van een lieve oudere dame die gestopt was met keramiek maken. En zo was ik snel écht gestart.
En na een tijdje kriebelde het om deze heerlijke hobby door te geven. (ik ben een leerkracht in hart en nieren)
Ik wilde anderen laten voelen wat ik voelde: de rust en het plezier.
De cursisten die kwamen, vonden het spijtig dat het uur om was. Ze wilden thuis verder werken.
Sommigen wilden graag naar mijn atelier komen maar konden niet op de momenten dat ik kon. Ik merkte ook dat het soms moeilijk was om iedereen in het atelier alles goed en gedetailleerd te laten zien en dat ze soms moesten wachten tot ik tot bij hen kon komen.
En toen kwam Corona en deed ik het atelier dicht.
Maar ik stopte niet met keramiek maken. Wat was ik blij dat ik deze hobby had.
En ik kreeg berichtjes. 'Ik wil zo graag keramiek maken maar nu met corona is jouw atelier dicht en ik weet niet hoe het moet'
Ik probeerde of ik een filmpje kon opnemen...totaal uit mijn comfortzone, heel spannend allemaal.
En van het ene kwam het andere....en KLEI met MIJ werd gevonden en gesmaakt. Er zijn al heel wat cursisten gepasseerd die met de basiscursus hun ding doen en prachtige dingen maken.
En jij hebt de weg naar Klei met mij ook gevonden! Joepie! Je bent heel erg welkom.
Ik ben helemaal klaar om jou te helpen met jouw keramiekdroom.
WELKOM bij Klei met MIj!
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal en jouw keramiekdroom.
Je kan me het makkelijkste bereiken via Instagram @kleimetmij of mail pia@kleimetmij.be
